ویولن یک ابزار موسیقی است که در دسته بندی ادوات موسیقی جز سازهای زهی- آرشه ای قرار می گیرد. ساز ویولن از دو بخش کلی تشکیل شده است که شامل خود ساز به عنوان یک بخش و آرشه به عنوان بخش دیگر می باشد. آرشه خود از دو بخش موی آرشه و چوب تشکیل شده که غالبا جنس موی آرشه از مواد مصنوعی و یا دم اسب می باشد. ساز ویولن دارای چهار رشته سیم می باشد که این سیم ها دارای قطرهای مختلفی می باشند. معمولا رشته سیم های ویولن به ترتیب از پایین به بالا به صورت می– لا– ر– سل کوک می شوند. ویولن نقش پررنگ و مهمی را چه در ارکسترهای بزرگ و کوچک و چه در تک نوازی ها ایفا می کند و درموسیقی سرتاسر جهان دارای جایگاه شایسته ای می باشد؛ دلیل این امر را می توان در سازگاری نوای این ساز با فرهنگ های کشورهای مختلف و نیز حضور پررنگ این ساز در موسیقی ملل جستجو کرد. بسیاری آقای گاسپارو برتونولی ایتالیایی را اولین سازنده ساز ویولن می دانند. با این که بیش از سه قرن از اختراع اولین نمونه ساز ویولن می گذرد و با وجود پیشرفت های بشر در حوزه موسیقی تغییر خاصی در ساختمان ساز ویولن در این دوره زمانی پدید نیامده است. در اواخر دوران پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار، ساز ویولن برای اولین بار وارد ایران شد و با توجه به شباهت هایی که این ساز با ساز کمانچه داشت در دارالفنون، مدرسین کمانچه به تدریس ساز ویولن نیز مشغول شدند. از نوازندگان معروف ایرانی ساز ویولن می توان به آقایان خاچیک بابایان، پرویز یاحقی، ابراهیم لطفی و ارسلان کامکار اشاره کرد. اگر چه نواختن ساز ویولن به صورت حرفه ای کار پر زحمتی است ولیکن خوب نواختن آن به هیچ وجه غیرممکن نبوده و نیاز به علاقه ای شدید و ممارست جدی در آموزش و تمرین دارد.